Egzekucja świadczeń pieniężnych

Egzekucja świadczeń pieniężnych uregulowana jest przepisami tytułu II, części trzeciej Kodeksu
postępowania cywilnego (dalej k.p.c.).
Przedmiotem tego rodzaju świadczenia jest suma pieniężna.
Zgodnie z systematyką k.p.c. wyróżniamy następujące sposoby egzekucji świadczeń
pieniężnych:

• egzekucja z ruchomości (art. 844 – art. 879 k.p.c.)
• egzekucja z wynagrodzenia za pracę (art. 880 – art. 888 k.p.c.)
• egzekucja z rachunków bankowych (art. 889 – 8934 k.p.c.)
• egzekucja z innych wierzytelności (art 895 – art. 908 k.p.c.)
• egzekucja z innych praw majątkowych (art. 909 – art. 912 k.p.c.)
• egzekucja z nieruchomości (art. 921 – art. 10136 k.p.c.)
• egzekucja ze statków morskich (art. 1014 – art. 10224 k.p.c.)
  Art. 776 k.p.c. stanowi, iż podstawą egzekucji jest tytuł wykonawczy. Tyłem wykonawczym jest
  tytuł egzekucyjny zaopatrzony w klazulę wykonalności.
  Tytułami egzekucyjnymi są:
  1) orzeczenie sądu prawomocne lub podlegające natychmiastowemu wykonaniu, jak również
  ugoda zawarta przed sądem;
  2) orzeczenie referendarza sądowego prawomocne lub podlegające natychmiastowemu
  wykonaniu;
  3) inne orzeczenia, ugody i akty, które z mocy ustawy podlegają wykonaniu w drodze egzekucji
  sądowej;
  4) akt notarialny, w którym dłużnik poddał się egzekucji i który obejmuje obowiązek zapłaty
  sumy pieniężnej lub wydania rzeczy oznaczonych co do gatunku, ilościowo w akcie
  określonych, albo też wydania rzeczy indywidualnie oznaczonej, gdy w akcie wskazano termin
  wykonania obowiązku lub zdarzenie, od którego uzależnione jest wykonanie;
  5) akt notarialny, w którym dłużnik poddał się egzekucji i który obejmuje obowiązek zapłaty
  sumy pieniężnej do wysokości w akcie wprost określonej albo oznaczonej za pomocą klauzuli
  waloryzacyjnej, gdy w akcie wskazano zdarzenie, od którego uzależnione jest wykonanie
  obowiązku, jak również termin, do którego wierzyciel może wystąpić o nadanie temu aktowi
  klauzuli wykonalności;
  6) akt notarialny określony w pkt 4 lub 5, w którym niebędąca dłużnikiem osobistym osoba,
  której rzecz, wierzytelność lub prawo obciążone jest hipoteką lub zastawem, poddała się
  egzekucji z obciążonego przedmiotu w celu zaspokojenia wierzytelności pieniężnej
  przysługującej zabezpieczonemu wierzycielowi.